Rust zonder tussenstand

Goed dan. Formeel ben ik halverwege mijn chemische traject. Het is rust zogezegd en tevreden over mijn eigen inzet sjok ik naar de kleedkamer voor een welverdiend kopje slappe thee en de wedstrijdbespreking: wat gaat goed, wat moet beter, waar verslapt de aandacht en hoe winnen we dit?

Routine

Toen het inbrengen van het infuus (vanochtend bij de CT scan) door een bibberende stagiaire misging viel mij pas op hoe je dat doorgaans dus allemaal routineus ondergaat. Er zijn in de afgelopen maanden nogal wat gaten in mij geprikt om dingen eruit te halen of erin te pompen, en de binnenkant van mijn ellebogen (hoe heet dat plekje trouwens? Elle-oksel?) is een soort Europoort geworden, met alles wat erin en eruit gaat. Daar wen je aan, en dat merk je pas als iemand ernaast prikt. De scan van vandaag was natuurlijk dé tussenscan die me maandag gaat vertellen of de Eerste Helft van deze pot leverbeschadigen-voor-gevorderden überhaupt zin heeft gehad.

Vooruit verdedigen

Dit is een moeilijke. Ik wéét inmiddels dat er elke ronde weer dat klote-tering rot-putje is, waarin niet alleen het lijf, maar ook de geest zijn spankracht verliest. Ik heb nou een paar keer mijn ‘cool’ verloren en daar baal ik van. Mijn vorige blog kwam recht uit het holst van dat putje – en het zat allemaal natuurlijk ook gewoon even niet mee. En dan ga ik uithalen, liefst naar mensen die dat helemaal niet verdienen en daar vooral helemaal niet op zitten te wachten  – die hebben hun eigen leven en hun dingen en besognes. Sorry broer, sorry De Baas en sorry vele, vele anderen die mijn gramschap dan over zich heen krijgen. Ik wou dat het anders was. Met ‘vooruit verdedigen’ bedoel ik: wéét nou dat dat gebeurt en voorkóm dat dan (en dan enige krachttermen naar mezelf). Moet het leven wel even een beetje aardiger doen, op dat soort momenten. Ik blijf er in elk geval mijn uiterste best voor doen.

Goed kâwah

Dat het eten regelmatig in je bloed komp. Blijf de handjes wassen, de tandjes poetsen, de deuren en trap ontsmetten, rook niet, drink nauwelijks (maar een glas rode wijn blijft een feest), bijt geen nagel, blijf alert op lauwe vaatdoekjes en zo, ga niet naar drukke winkels, beschadig je huid niet, niet krabben (waar dan ook), ga op tijd slapen, ga wandelen hoe voorbips je je ook voelt, eet je helemaal vol en nog voller, eet fruit – mijn lichaam weet niet wat het hem ten goede allemaal overkomt. Het gevaar is, in de betere weken te verslappen; niet doen! Discipline! Jawohl!

Het veld breed houden

Belangrijk punt dit. Het is van essentieel belang om de dingen per dag te nemen. Niet aan scenario’s doen. Gewoon: doen wat je kan. Ik woon in een mentaal fort dat met een Tefal-laag van positiviteit bekleed is. Alle negativiteit zou daar van af moeten glijden en dat dóet het uiteindelijk ook, maar sommige dingen blijven even kleven. Familie- en werkgedoe bijvoorbeeld. Maar ook daarin: niet te ver vooruit kijken want ik heb er toch geen enkele invloed op.

Attractief spelen

Zijn er ook leuke dingen te melden eigenlijk? Nou en of. Ik heb in geen jaren meer zoveel contact gehad met mijn vrienden en umfeld. De steun die ik in brede zin ervaar is echt overweldigend. Figuren die ver achter de horizon verdwenen leken duiken weer op. Mensen vallen spontaan even binnen voor een kort bezoekje,  vriendschappen worden gerepareerd of aangehaald. Er wordt weer muziek gemaakt. Er word geschreven. Er wordt heerlijk gegeten. Er wordt genoten van het voorjaar, van tuin, van asperges tot ze m’n neus weer uit komen, de geur van seringen, van van alles.

Tweede helft

Ervan uitgaande dat het zinvol is om überhaupt de tweede helft te spelen is het plan: recht zo die gaat, en vooral niet verslappen. Ik merk dat het putje bij elke Chemo-ronde nét een beetje dieper is dan de vorige (is ook niet zo gek: elke keer als dat arme lijf net weer een beetje is opgekrabbeld krijgt het BAM weer een klap op z’n muil en meer) en daarop moet ik me voorbereiden: dit is een uitputtingsslag, een belegering. Ik moet dus zuinig zijn met energie, alert op mezelf en de leefgewoontes, de geest veerkrachtig en positief houden en vooral: plezier hebben in het spelletje.

Anders kun je nooit winnen.